Van toen af aon ging ut eel wat moeizaomer me ut schieten, al schoot Joos op het leste nog wel ne kleine veugel af die vanwege het aontal schutters opnieuw op de prang was gezet.
Eigenlijk was ’t allemaol nie zo eerlijk meer. Er waoren al schutters die om te oefenen, thuis een prang aoien gemaakt mee materiaolen van ulderen baos.
En ze schoten oek al mee katrolbogen zoas ouwe mannen van omhoog die ulderen boog nie meer konden spannen of mee bogen voorzien van contragewichten en vizieren.
Broodschutters, dat zijn ut. Die schieten den ’oogen dur zo af. Mee nen ouwen boog en dan toch nog goe geschoten, da was toch nog wat anders. Net als zijn kompaonen overigens want er was na de leste ronde schieten nog een aordig centje te verdeelen.
Maar afijn, we gaon nie zeuren en laot ons nog maor us drinken op de goeien afloop.
Dat vond ook een groot deel van de heren schutters.
De bogen wieren afgespannen en saomen mee de nog eele pijlen in de van riemen voorziene leren pijlenkassen gestoken. Een deel van het gezelschap begon nog aon een boom kaorten, anderen vroegen den tritsbak of gingen simpelweg steksken raaien voor een pint bier.
In het daogelijkse leven was er een zekere rivaliteit tussen den Bos en Rapenburg, maor bij de schutters merkte ge daor niks van. Er werd wel wat gespot en gelachen, maar de schieting en ut bijbehorende plezier verbroederde al vele jaoren lank. Ze zaogen makkaor elke week, op alle durpen die ook hier vertegenwoordigt waoren.

Er vurmde zich een taofel met naomen als Van Dijk, De Kort, Lambert, Burm en anderen. Ut was van geen wonder dat smid Guyte daorbij weer het grootste woord voerde. Er waoren oek goeie zangers bij, naor goeie gewoonte wier tur deur diegene die enig talent aoi en meestal meerdere glaozen op, voorgedrogen of gezongen.

Ward Lambert

Ze dochten nog lang nie aon naor uis gaon, oewel dat ’r toch onherroepelijk van most kommen. Geen moment nog aoi Joos der aon gedocht, ij was in een roes, “ut kost nie kapot.”
Over ut vrouwvolk spraoken de schutters eigenlijk nie gauw, z’aoien andere onderwerpen.
Over geld bijvoorbeeld, over centen zoals ze zee’n. De vanwege de kermis en ut toeval aonwezige George de smid van den Groenendijk, wist ’t wel. “As tur nen eirmen mens dood is dan klipt ut alleen maor, dan gaot het vlug van: nen ond kapot, nen ond kapot, nen hond kapot. Maar as tur nen rijken boer dood gaot, dan is ’t wat anders, dan luien de grote bimbam klokken: bank – biljetten, bank – biljetten, bank – biljetten. Ut mag gezeed, g’oorden ut klippen en luien zo as George ut zee.
En nen anderen: Over, ik zal maor geenen naom noemen want ge kent em allemaol. Die was een stik aan zijn uis aon ut bouwen voor zijn dochter die ging trouwen. Om een beetjen geld te leenen wier tij van de bank van ’ier naor Klooster gestuurd. Naar de Raffeissenbank van meester Kuip. Dochte gulder dat ij geld kreeg, ah ba nee nuk, zijn moeder aoi een voorkind g’ad en daorom kost ij zo naor huis. ’t Is godgeklaogd, ut is een schande.

Oek mijn vaoder Piet was aonwezig, al was tij zelf geene schutter. Saomen met collega cafébaos den Bies, kwam tij naor zijn vroegere durp afzakken, ’t was tenslotte kermis. As ut over geld te pas kwam zee tij nogal us: ”’t is nie eerlijk verdeeld, ’t zit op dotten.”
’t Was de gewente as cafébaozen bij ne collega op bezoek waoren, dat tur flink wier getrakteerd. Dat was goed voor de klanten, voor de uitbaoters van ut café en oek voor ulder eigen imago dink ik. De schutters, die allemaol al wijd genoeg op aoien, voelden aankommen dat ut nie gemakkelijk ging ooren om thuis te geraoken en nog minder om op tijd te zijn voor ’t eten.
Toen Joos echter op een zeker moment even alleen aon de pisbak stond, docht ij plotseling aon zijn vrouw en aon zijnen niewen thuis. Tjuu, wa was ’t ineens laot g’ooren, ij moest maoken dat ij ’ier weg kwam, op deze manier kom ’t nie goed.
Zonder nog iets te zeggen pakten ij zijnen bruikleenboog en ging zo onopgemerkt mogelijk naor buiten. IJ stapte op de fiets en merkte wel dat recht blijven em nie zoe gemakkelijk afging. Toen ij langzaom voorbij de cafés van De Waol en De Kort ree en enkele bekenden zag zitten, moest hij zich vermannen om nie af te stappen. Hij vond zichzelf flink dat ij daor zonder meer voorbij was geree’n, zonder naor te gaan. Dat maokte overigens weinig indruk op zijn vrouw toen ij dat eur laoter vertelde.
Voorbij de school buiten ut dorp gekommen docht hij aon de leutige verhaolen en aon die mannen die van allerlei liedjes gezongen aoien. IJ voelde al eens in zijn zakken of tij de geschoten vogels wel meegenomen aoi.

Maor wa ging ut aard op het lest, het was niet bij t’ouwen, “Ik weet nie oeveel bier stond er nog op de taofels toen ik wegging.”
Ter oogte van Piet van Bellen in de Hengstdijkse straot, sloeg het noodlot toe.
Volgens em stak ter een oender de weg over, zoas tij laoter vertelde aon zijn makkers. “Ik sloeg kop over klooten de sloot in, gelukkig dat er weinig waoter in sting anders was ik zeekende nat gewist. Ut viel ammoal nog wel mee, mijn broek was nie kapot maor ik aoi wel een gabbe in mijn been. Mijn fietsbel was ik oek kwijt maor gelukkig lag tur nog een in het stalleken zodat mijn vrouw daor niks van gemerkt et.”
Dat was eel wa beter dan Stant van Lamzwjeirde de week daovoor. Die was van den Bos gekommen, van de schieting bij Toon Cito en ij ree deur de Graofelijkheid naor uis. Op den Hoefkensdijk zag tij twee lichten die em tegemoet kwaomen. “Ik docht da zijn twee brommers of twee fietsers, daor kan ’k ik schoon tussendeur raaien.”
Spijtig genoeg voor Stant was ’t nen auto en een botsing was onvermijdelijk. “Ik wist ’t zo, mijnen poot rot af”, zee tij laoter. Zingend en brabbelend wier tij op de brancard deur de gangen van het lievenhuis in Hulst geree’n. “Conte Stantinopel” koste meerdere keren ’ooren deur de gank, maor vooral toen dokter Aarts zonder medelijden en zonder verdoving Stant zijn gebroken been rechttrok.
Ik moet er nog wel bij vertellen dat zoewel Joos als Stant enkele schietingen hebben overgeslogen.
Ondertussen ging ’t in ’t café nog wel even wijer en meerdere zangers traoden naor voren.

Merkwaordig genoeg ging ’t dan wel meestal over vrouwen, vaok als slachtoffer van mannelijk gedoe. Allewies Burm zong een lichtelijk droevig lied dat begon mee: Ut zijn zijn blauwe ogen, die mij ’ebben bedrogen.
Guyte zette mee zijne wijsvinger zijnen oed scheef op zijne glanzende kop en zong zoals altijd over Johanna die eur leven bloederig in twee deelen was geëindigd. “Daar lagen nu twee delen, tezamen slechts één lijk, en de vrijer die naar de misdaad kwam kijken, die bibberde vreselijk.”
As van Dijk hield ut bij de dranklustige Vader van Jantje en zong ook nog van Ach vaderlief, toe drink niet meer. Maor als de broer van Piet van Dijk een keer den aondacht aoi dan was tij moeilijk te stoppen. IJ stond recht, trok zijne stoel naar achteren en ging er zo goed en zo kwaod as ut kon bovenop staon en zong dan zijn lijflied dat bij toeval in de jaoren dertig uit het noorden des lands moet zijn overgewaoid.
“Hulde aan Van Dijk, Hollands vliegenier, hij had gelijk, hij vertrok van hier, en zegevierend kwam hij aan, aan den anderen kant, van den oceaan. Zijn roem dat gaat, van rijk tot rijk, wij allen zijn, trots op Van Dijk. “
De coupletten gingen net as ut vliegtuig, nog al eens de mist in, maor het gejuich ter eere van de Van Dijken was tur nie minder om.
Dan wier ut dan toch maor tijd om van Usdijk naor uis te vertrekken, de meesten mee de fiets, nen inkeling met d’auto want op vier wielen ij je nou eenmaol meer te zeggen dan op twee.
’t Is eigenlijk altijd wel goed afgelopen, dus ook deze keer. Ze kosten er weer een eele week tegen.