Hulst toen
Zo rond de jaore seventug was Ulst achtonderjaor stad. Maor de mense waore nog altaaid un bitje durps. Iedereen kende makaor baai naom en baainaom en ook zulder aaigenaordiged. Zo aaide Frans Riské de mandenmaoker uit de Bierkaoistraot. Die kon mee zun verhaole us een bitjen overdraaive. Ai viel us zo ’aard van ne ladder vertelden ai, dat de rimpels uit zun perrepiete broek in den arduin stonge.
In de grote Bagainestraot woonde toen ook de Salemon. Die vertelde dat ai in Indië in den Atjeh-oorlog mee gevochte aai. En daor wier tie op ne keer aongevalle deur un neusoorn. Ai sprong net op taaid achter nen boom en die neusoorn boort mee zun oorn toch wel dwars deur diene boom zeker. De Salemon ai toevallug un groote moer in zun zak en schroefde diene neusoorn aon den boom vast. Siesa, is da nie petet.
En in de Klaaine Bagaainestraot woonde un paor apart. Fiel van Bunder en die was getrouwd mee Cornelia mee de rooie kaokskes. Die wou t’r altaaid jonk uitzien en smeirde eur kaokskes in mee un stukske rood kreppapier das zu mee wa spugsel nat maokte en over eur kaoken smeirde. Ze bleusde altaaid as een kriekske. Z’aoien ook un wit ondje, Blekkie eette die. Cornelia kocht bai de slaoger aon de Basiliek un alf pond gehakt, da was voor Fiel en eur aaige, en un lekkere malse gepelde biefstik voor Blekkie. A jao, da beesje mag ok wel us iets lekkers kraaige.
Nou da me toch aon ut komeere zaain, za’k dad is vertelle toen Fiel en Conelia voor den eeste keer mee de skoeter, een Vespa, un ritje naor Sintniklaos maokten.

Zaoien bij fietsemaoker Bogaart aon de Dubbele poort een tweedehans skoeter gekocht en voor Fiel een nogal ruim gemete tweedehans skoeterpak mee nen elm. Maor Cornelia zee, ’k moen geen pak èn da un ander al aon zaain laaif g’ad et, en kocht een nief. Zulder sondagsmiddags de skoeter uit de voorkaomer g’aole en op straot gezet. Uitgedust in ulder blinkende leere pakke vertrokke ze, Cornelia achterop.
Ut ging ammel goed tot ze baai ut eerste stoplicht in de Plezantstraot kwaome. ’t Licht sprong net op rood en Fiel die stopt. Cornelia docht we zaain d’r en stapte af. Ut stoplicht op groen en Fiel ree deur zonder even te kaaike of ze der nog wel op zat. Op de mart aongekomme docht ie siezo, we zaain der. Dan zag tie pas das su d’r nie meer opzat. Mieliejaar, wa nou gedaon. Cornelia elemaol overstuur ield un pliesiebuske aon en die brochten eur naor de mart waor Fiel stond te wachte. “Zaaie gaai besodemietert”, zee su. “Deur raaien zonder even te kaaike”.
Zaaien geen zin meer in un frietje of un pielekekout en reeje trug naor uis. En daor begost de kermis pas goed. ’K moet geen frete èn ’or riep ze. “Mun zondag naor de kloote sie, daor kraaig ik ut schaait van.” En ze stak van kolèir Fiel zun klompe in de kachel.
Naost Fiel woonde nog een paor apart. Gaston en Mieke. Ge kent ze wel, Mieke Tet wier ze genoemd. Zaai un snoepwinkelke van Jamin en Gaston stong in de zomer op ut zwembad waor nou uit voetbalveld is mee un bakfiets en verkocht pielekekoud. De pielekeskoud waore van Jamin en da waore nogal groote. Driekleure reuzenpak eetten die.

Gaston sneed die talvendeur, plakte d’r un waofel op, dan aai tij der twee. Is da niet slim. Geene troete ’or.
En ut extra geld dat ie d’r mee verdiende gebruikte ie om mee de oktober kermis op de trekbakke te speule.
Daor stong tie vier daoge van die pluche teddieberen te winne. En as tie d’r dan tien baai mekaor aoi kon tie ze inruile baai de kermisvent voor nen eele groote beer. Eel zun uis stong al vol mee teddiebeerkes.
En ai aoi nog nen tik. Nieve schoenen. Het liefste wat ie dee was nieve schoene kope. Ai was net as Imelda Marcos van de Phillipaaine. Toen Gaston d’r niemer was vonnen ze 78 paor nieuwe schoene in zaain uis. Die ’ebben ze mee ne konteener naor Aofrika meegegeven. Daor loope d’r nou nog op zag ik lest op den teevee.
Zo waore d’r toendertaaid nog meer alvegaores. Gelukkig dat da nou verbaai is.
Maor nou loope der ook weer eel andere Laplanders rond, vin ’k ik, of nie dan?

Prutske