Lenard is laat vandaag dacht Co die al een kwartiertje op de bank aan de Veirkensmart zat te wachten. Maar op dat zelfde moment kwam hij aangelopen, een dun sigaartje in zijn breed lachende mond. ”Het zal gaon regenen want de veirkens loopen mee een strooi in ulderen bek” waren Co zijn woorden van welkom. Op dat zelfde moment begonnen de kerkklokken te luiden en ze overstemden de reactie van Lenard. Hij zette zich wat dichter naast Co en begon opnieuw.
“Voor mij moeten ze geen oploopen doen as ’k ik de pijp uit zijn, ze steken mij maor in de put en dan wa grond ’r over, dan is het gedaon”. “Maor Lenard, dink te gij nou echt dat er geenen emel is?” Lenard dacht even na want hij wilde Co niet te veel kwetsen of in verwarring brengen. “Ik zou er niet teveel op rekenen Co, dan kan het alleen maor meevallen”.
De ongelukkige voor wie de kerkklokken lang bleven luiden, was de vroegere baas van Co, een boer uit de Roomersdijk- polder. “Ge weet toch zeker wel dat ouwen boer dood is Co, da’s toch geen nieuws mag ’k ik veronderstellen?” “Ik wist wel dat ij vorige week berecht is, maar dat ij dood is, nee, da wist ik nog nie”. “Gisteren zag ik de paster op de fiets vertrekken, mee ne misdienjeir achter em aon”, vervolgde Lenard.
Uit het kerkportaal gekomen had de pastoor breed zwaaiend zijn zwarte rokken gespreid over het zadel van een damesfiets voorzien van een extra hoog stuur. De misdienaar moest ondertussen voorzichtigjes een zwart fluwelen beursje vasthouden om het daarna weer aan de pastoor te geven die het met een koordje om zijn nek deed en onder zijn soutane stak. – 143
“Ik zag ze vertrekken richtik d’Ouwe Stoof en ik docht nog, da’s naor de Roomersdijk. Z’en em vorige week al bediend en nou nog het eilig oliesel, het kan nie op zeker. Da z’r den eiligen olie maor dik opsmjeiren, want zoenen besten is het nie gewist.”
Co schrok van de tirade van Lenard. “Omda gij er niks aon keunnen verdienen et is het zeker geene goeien mens, maor ik heb er nooit van meugen klaogen.”
Hun gesprek stopte even want Co was een beetje gepikeerd. Toen de klokken langzamer begonnen te luiden en uiteindelijk stilvielen veranderde Lenard van onderwerp. “Oe is het mee ouw nief buurvrouken, edde ze al gesproken?” “Ikke nie maor mijn vrouw wel, z’is eel vriendelijk maor wel op eur eigen. Ze is oek nie van plan om ne vent te zoeken, ze trekt eur geen mannenvolk aon zee ze.”
“Jao maor, jao maor Co, oe kom ze dan aon diene kleinen, z’et toch een manneken van een jaor of zes, zeven. Nen beetendunner zoe as mijn vaoder zaoliger een voorkind noemde. As ze ut mij zou vraogen dan zou ik nie lank moeten naodinken, kurdju nee.”
“Ge dink toch zeker nie dat ze op zoenen ouwen bok as gij zit te wachten, da moei je nie geloven.” Co vond dat Lenard genoeg van zijn neus had gemaakt en ging in de aanval.
“Ik ’eb ou vorige week ’ier nie gezien Lenard, aoi de geenen tijd misschien?” Lenard was eventjes stil en snapte dat Co wel op de hoogte moest zijn van wat er was voorgevallen. “Jao Co, ik ’eb vorige week nog een paretjen g’ad, ik kwam van de mart van Hulst waor ik zaoken aoi wisten doen mee wa boeren.”

Dat klopte wel, maar net voor Terhole aan de Ossenhoek was Lenard in de sloot beland. “D’r liep een oender op de weg en ik wou da beest nie doodraaien, ik draoide aon mijn stuur en ik schoof van de weg, net op een plek waor d’r ne sloot is”. “En die oender Lenard, zij gij zeker dat geen zatte oender was? En is het waor wa ze zeggen, da ge nen bult op ouwe kop aoi zo groot as een ganzenaai? En dat ou vrouw van eel de week nie gesproken et?”
Lenard was een beetje beduusd door Co’s onverwachte woordenstroom, maar hij herstelde zich vlug. “Gelukkig dat ik veel boeren ken Co, baos Bauwens was zoe vriendelijk om mij mee zijne nieven trakter uit de sloot te trekken. Mijnen auto mankeerde zowa niks, maor jao ne Ford ee Co”. Dat hij vijf gulden had moeten betalen, dat zei hij niet tegen Co en ook thuis had hij dat wijselijk gezwegen.
Co was content van zijn eigen dat hij Lenard ook eens had durven aanpakken. “We gaon maor us naor uis, moeder de vrouw verwacht mij op tijd voor de petetten. Maor, luistert us Lenard, ge gao toch wel te lijken over mijnen boer zeker ee”, zei Co een beetje uitdagend.
“Da keuje wel schudden Co, ik dink er nog nie over want hij gao bij mij oek nie kommen”.
En zo had Lenard weer het laatste woord gehad vertelde Co aan zijn vrouw die “zukke praot ammaol maor niks” vond.